Fiaba con un triste finale
Κάποτε γνώρισα μια λίμνη μάτια μου, μάτια μου κάποτε γνώρισα μια λίμνη που ‘θελε να ‘ναι θάλασσα Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα μάτια μου, αχ μάτια μου κάποτε αντάμωσα μια πέτρα που ‘θελε βράχος να γενεί Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Κάποτε αγάπησα μια κόρη μάτια μου, μαύρα μάτια μου που ρωτούσε κάθε αγόρι πότε γυναίκα θα γενεί Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Έχουν περάσει χρόνοι δέκα μάτια μου, αχ μάτια μου η κόρη γίνηκε γυναίκα μα εγώ απόμεινα παιδί Και κάθε που χαράζει με τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει με τρώει το μαράζι		Una volta ho conosciuto un lago, occhi miei, occhi miei, una volta ho conosciuto un lago che voleva essere un mare. E, ogni volta che viene alba, la pena lo divora, e, ogni volta che viene l'alba, la pena lo divora. Una volta ho incontrato una pietra occhi miei, ah, occhi miei, una volta ho incontrato una pietra che voleva diventare un macigno. E, ogni volta che viene alba, la pena la divora, e, ogni volta che viene l'alba, la pena la divora. Una volta ho amato una ragazza, occhi miei, neri occhi miei, che chiedeva a ogni ragazzo quando sarebbe diventata donna. E, ogni volta che viene alba, la pena la divora, e, ogni volta che viene l'alba, la pena la divora. Sono passati dieci anni, occhi miei, ah, occhi miei, la ragazza è diventata donna, ma io sono rimasto un ragazzo. E, ogni volta che viene alba, la pena mi divora, e, ogni volta che viene l'alba, la pena mi divora.
android2020 © 24.11.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info