Préveza
Θάνατος είναι οι κάργιες
που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι,
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας πίσω η θάλασσα κι ακόμη
ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης,
πρώτη κατάθεσης δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία
"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις".
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
ένας πέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία
Son una peste las grajillas
golpeándose contra los muros negros y las tejas.
Y una peste, las mujeres,
que se dejan amar como si pelaran cebollas.
Un horror, las calles sucias e insignificantes
con sus grandes nombres ilustres;
y el olivar, y, detrás, el mar;
y hasta el sol, horror de horrores.
Un asco, el inspector que envuelve,
para pesarla, una ración "insuficiente".
Infumables los jacintos en el balcón,
y el maestro con el periódico.
Base, guarnición y comandancia de Préveza
El domingo vamos a oír a la banda.
Obtuve una libreta bancaria el lunes,
primer depósito, treinta dracmas.
Caminando despacio por el muelle,
"¿existo?", dices, y después:"¡no existes!".
Llega un barco. Izada la bandera.
¿Será el Prefecto?
Si al menos de entre esas gentes
se muriera alguno de asco...
los demás, callados, tristes y respetuosos
nos divertiríamos en el funeral.
Avellinou © 25.04.2017