I monti violetti
Μενεξεδένια ήταν τα βουνά
μενεξεδένια τα φιλιά
μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου
κατάμαυρη είναι η μοναξιά.
Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε
μου σκίζει πάντα την καρδιά
το σφύριγμά του είναι για μέ λυγμός
το πέρασμά του είναι καημός.
Ήμουν για σένα ο διαβάτης που περνά
ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά.
Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου
σα νά ‘σουνα μικρό πουλί
με την αυγή γλυκοκελάηδησες
το δειλινό είχες χαθεί.
Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ
μετρώ τα κίτρινα κλαδιά
μετρώ τα φύλλα που ξεράθηκαν
την άμετρη μετρώ ερημιά.
Violetti erano i monti
violetti i baci
violetti i tuoi occhi
tutta nera è la solitudine.
Il treno che ti ha strappato le radici
sempre mi spezza il cuore
il suo fischio è per me un singhiozzo
il suo passaggio un dolore.
Ero per te il viandante che passa
eri per me acqua e fuoco.
Ti ho tenuto fra le mie mani
come se fossi un uccellino
all'alba cantavi dolcemente
al tramonto eri sparito.
E io ora vado in giro per i boschi
e faccio la conta dei ramoscelli gialli
faccio la conta delle foglie secche
misuro la sconfinata desolazione.
android2020 © 23.01.2017