Erotócritos: Final
Ήρθεν η μέρα η λαμπυρή, γλυκύς καιρός αρχίζει
κι ήκατσεν ο Ρωτόκριτος εις το θρονί κι ορίζει.
Αγαπημένο αντρόγυνο σαν τούτο δεν εφάνη
μηδ’ τέτοιο καλορίζικο, χαιρόμενο στεφάνι.
Εκάμασι παιδόγγονα κι όλα εγενήκαν πλούσα
και μάνα και κερά λαλά εγίνη η Αρετούσα.
Για τούτο οπού `ναι φρόνιμος, δε χάνεται στα πάθη,
το ρόδο κι ο όμορφος ανθός γεννιέται μες στ’ αγκάθι.
Βιτσέντζοςείν’ ο ποιητής και στη γενιά Κορνάρος,
που να βρεθεί ακριμάτιστος όντε τον πάρει ο Χάρος.
Στην Στείαν εγεννήθηκε, στην Στείαν ενεθράφη,
εκεί `καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.
Στο Κάστρον επαντρεύτηκε σαν αρμηνεύγ’ η φύση,
το τέλος του έχει να γενεί όπου ο Θεός ορίσει.
Llegó el día luminoso, empezó un tiempo soave
y se sentó Erotócrito en el trono y gobierna.
Pareja de esposos tan enamorada como esta nunca hubo;
ni boda de tan feliz destino, tan llena de gracias.
Tuvieron hijos y nietos, todos ricos;
y Aretusa se convirtió en señora madre y abuela.
Por eso, quien es prudente, no se pierde en los sinsabores,
la rosa y la bella flor, nacen entre espinas.
Vitsendso es el poeta, del linaje Cornaro,
que se halle sin culpa cuando le arrebate Muerte.
En Stia nació, en Stia fue criado,
allí hizo y bregó esto que os escribe.
En Castro se casó cuando lo aconsejaba Natura;
su fin ha de llegar do lo mande Dios.
Avellinou © 05.07.2017