La fotografia
Κρατώντας κάποια φωτογραφία,
μια μάνα κλαίει βράδυ πρωί,
βλέπει το γιο της που `ναι στα ξένα
και πόσα χρόνια τον καρτερεί.
Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη
να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή.
Την έχει πάντα για συντροφιά της,
την σφίγγει μέσα στην αγκαλιά,
κυλούν επάνω τα δάκρυά της
και τη στεγνώνει με τα φιλιά.
Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη
να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή.
Φιλάει το γιο της, που τον κρατάει
η ξελογιάστρα η ξενιτειά,
και με λαχτάρα καρδιοχτυπάει,
τον γυρισμό του προσμένει πια.
Και ίσως να γινούν χαρές τα τόσα βασανά της,
να δει την κάμαρά της και πάλι ανοιχτή.
Tenendo in mano una fotografia,
una madre piange dal mattino alla sera,
vede suo figlio, che ora è all'estero
e che aspetta da tanti anni.
La sorte sua, la sorte sua, l'ha condannata
a vivere infelice in una stanza chiusa.
La tiene sempre come sua compagnia,
la stringe nel suo abbraccio,
ci scorrono sopra le sue lacrime,
e la asciuga con i baci.
La sorte sua, la sorte sua, l'ha condannata
a vivere infelice in una stanza chiusa.
Bacia suo figlio, ora che è nelle mani
della terra straniera seduttrice,
e per l'angosciaκαι ha il batticuore,
aspetta ormai il suo ritorno.
E forse ci saranno tante gioie quanti sono stati i tormenti,
e vedrà la sua stanza di nuovo aperta.
android2020 © 13.10.2016