Sono amare le mie labbra
Απόψε πάλι, φίλοι μου, είναι πικρά τα χείλη μου, κλαίει η δόλια μου η ψυχή κι αναστενάζει όλη η γη, κλαίει η δόλια μου η ψυχή κι αναστενάζει όλη η γη. Αχ και δεν αντέχω πια. Σε ποιον τον πόνο μου να πω, ίσως και παρηγορηθώ, κάποιας γυναίκας η οργή μου `χει ρημάξει την ζωή, κάποιας γυναίκας η οργή μου `χει ρημάξει την ζωή. Αχ και δεν αντέχω πια. Κάθομαι μόνος, σκεφτικός, κλαμένος, μελαγχολικός, και τη φτωχή μου την καρδιά την εσκεπάζει η συννεφιά, και τη φτωχή μου την καρδιά την εσκεπάζει η συννεφιά. Αχ και δεν αντέχω πια.		Stanotte di nuovo, amici miei, sono amare le mie labbra, piange il mio cuore infelice, e tutta la terra sospira, piange il mio cuore infelice, e tutta la terra sospira. Ah, e non ce la faccio più. A chi posso confidare il mio dolore? Forse troverei chi mi consola, la collera di una certa donna mi ha rovinato la vita, la collera di una certa donna mi ha rovinato la vita. Ah, e non ce la faccio più. Vivo da solo, pensieroso, piangente, melancolico, e la nuvolaglia copre il mio povero cuore, e il mio povero cuore la nuvolaglia copre. Ah, e non ce la faccio più.
android2020 © 12.11.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info