Самујем
Κόλλησα πάλι στο θυμό που μου κρατάς
Στις καλημέρες στα σι-ντι που μου χρωστάς
Σε ένα τραγούδι που θυμάται κι απορεί
Τι μας ενώνει και τι μας διαιρεί
Ούτε που νοιάζεσαι αν ζω ή αν πεθαίνω
Στο καθρέφτη σου εσένα αγαπάς
Δε με φαντάζεσαι στον ίσκιο σου δεμένο
Δε σε έχω και τι έχω μη ρωτάς
Έχω μοναξιές, μαύρες μοναξιές
Κρύα πρωινά, άδεις Κυριακές
Έχω μοναξιές, έχω «σ’ αγαπώ»
Λόγους και αφορμές για να μη στα πω
Κόλλησα πάλι στο καρέ που μου γελάς
Σε θησαυρούς σου που για πλάκα σπαταλάς
Σε αυτό το όχι που τα αδύνατα μπορεί
Που δεν το θέλει μα στιγμές μας αφαιρεί
Ούτε που νοιάζεσαι πως είμαι και τι κάνω
Με τα μάτια μου τον κόσμο δεν κοιτάς
Δε με χρειάζεσαι σε άλλο μπαίνεις πλάνο
Δε σε έχω και τι έχω μη ρωτάς
Спречава ме опет твоја љутња која траје,
у поздравима и у дисковима што ми ниси вратила,
у једној песми која памти и чуди се
шта је то што нас спаја, а шта не.
Ни не занима те да ли сам жив или умирем,
у свом огледалу себи се дивиш.
Не замишљаш ме у својој везаној сенци,
немам те, а шта ми је, не питај.
Самујем, у црној самоћи
хладна су јутра, недеље празне.
Самујем, волим те,
имам изговор и разлоге да ти то не кажем.
Спречава ме опет рам из ког ми се смешиш,
у твом благу које из шале трошиш.
У том "не" што може и немогуће,
што не жели, али нам одузима тренутке.
Ни не занима те како сам, шта радим,
мојим очима не видиш свет.
Нисам ти потребан, у другој си сфери,
немам те, а шта ми је, не питај.
τυχερούλα © 17.10.2016