Herbst | ||
Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά, σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ’ ουρανού· πέφτουν με μι’ άρνηση στο στόμα του κενού. Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά, από τ’ αστέρια προς τη μοναξιά. Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει. Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη. Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί. | Die Blätter fallen, fallen wie von weit, als welkten in den Himmeln ferne Gärten; sie fallen mit verneinender Gebärde. Und in den Nächten fällt die schwere Erde aus allen Sternen in die Einsamkeit. Wir alle fallen. Diese Hand da fällt. Und sieh dir andre an: es ist in allen. Und doch ist Einer, welcher dieses Fallen unendlich sanft in seinen Händen hält. | |
Avellinou © 22.09.2016 |
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info