Strangely connected
Τόσα χρόνια στο συναίσθημα πιστεύω
και δε με κουνάει κανείς.
Το κενό, με μια ιδέα το ημερεύω,
πως θα έρθεις για να μείνεις κι ας αργείς.
Κι αν οι μέρες φεύγουν βιαστικές
κι οι νύχτες σβήνουνε κι αυτές
σε μια απάνθρωπη σιγή η μουσική μου είσαι εσύ•
σε ψάχνω μες στο πουθενά και με μεθάει η μοναξιά.
Μοιάζει η ζωή μας δυο λεπτά, ας μην την πάμε χωριστά.
Ή εσύ, ή άλλος κανένας• δεν υπάρχει επιστροφή.
Όλοι οι δρόμοι είναι ένας κι είναι να ‘μαστε μαζί.
Μες της νύχτας μου το ψέμα να ’σαι κάτι ιερό,
σα λουλούδι από αίμα, σα δικό μου φυλαχτό.
Είμαστε παράξενα δεμένοι, γνώριμοι και ξένοι,
σ’ έναν φόβο πουλημένοι και οι δυο.
Είμαστε δεμένοι.
Με ένα νεύμα σα φωτάκι αναμμένο,
την παλιά μου αυταπάτη συντηρείς•
με κρατάς, χωρίς σκοινιά, καλά δεμένο
και χωρίς ούτ’ ένα ίχνος ενοχής.
All these years I believe in the emotion
and nobody moves me.
I tame the void with an idea,
that you will come to stay even if you're late.
And if the days pass by in a rush
and the nights fade out as well
in an inhumane silence, you are my music•
I look for you in nowhere and the loneliness gets me drunk.
Our life feels like two minutes, let's not live it apart.
Either you or nobody else• there is no coming back.
All the roads are one, to be together.
In my night's lie, be something sacred,
like a flower of blood, like a lucky charm.
We are strangely connected, familiar and foreign,
both sold into a fear.
We are connected.
With a signal like a night light turned on,
you preserve my past illusion•
you keep me, without ropes, tied well
and without any sign of guilt.
Myrsini98 © 28.05.2019