Simoom
Ψέλνει στη Σιμωνόπετρα κι ακούγεται στον Άδη
μα οι τρομαγμένοι κάνουνε πως τάχα δεν ακούν.
Κλέβει το χνούδι απ’ τα παιδιά, τα μονοπάτια σβήνει,
βαφτίζεται στην έρημο και γίνεται Σιμούν.
Στέλνει καράβια στο γκρεμό,
τον ίσκιο ξεθωριάζει,
κάνει κι εμένα φρύγανο,
μα εμένα δε με νοιάζει.
Με το `να χέρι στη χαρά και τ’ άλλο στην ομίχλη,
δεμένο με γλεντήσανε τα λαίμαργα πουλιά.
Γυρεύω την πανσέληνο να πέσει στο πηγάδι,
να κοιταχτώ, να θυμηθώ πως ήμουνα παλιά.
Να θυμηθώ, να ξεχαστώ
να γίνω ερυθρελάτη
οι ρίζες μου στον ουρανό,
τα φύλλα στο κρεβάτι.
Να βρω κι εσάς αδέρφια μου, που `χετε ξεθυμάνει,
το φόβο και την ομορφιά να βάλουμε μαζί.
Να πλύνουμε με το κρασί τα νυσταγμένα μάτια
κι ύστερα να σαλπάρουμε στη θάλασσα πεζοί.
Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας,
πειρατική σημαία.
Όλα στραβά γινήκανε
και όλα είν’ ωραία.
He chants at Simon’s Rock and can be heard in Hades
but frightened souls act as if they cannot hear.
He steals the fuzz off children’s faces, covers up old paths;
he gets baptized in the desert. His name is now Simoom.
He sends ships crashing onto crags,
he makes a person’s shadow dimmer,
he makes a burned twig out of me,
but I don’t mind at all.
One hand submersed in happiness, the other in the mist,
I was bound and tied in place for voracious birds to feast.
I long for the full moon to fall into the well,
So that I might look in and be reminded of who I used to be.
That I might remember and forget myself at once,
become a kind of spruce,
and have my roots up in the sky,
and my leaves in my bed.
So that I might find you, faded brothers and sisters,
and we might blend fear and beauty together into one;
then rinse our eyes out with wine,
and sail out to sea afoot.
And our thoughts, shredded rags that they are,
we’ll make into a pirate flag.
Everything has fallen through,
yet everything’s just fine.
vin77 © 01.03.2019