Soneto
Δέσε την καρδιά σου στην δική μου
φως να πλημμυρίσουν τα σκοτάδια.
Γείρε, αγαπημένη μου, ακριβή μου,
έστρωσα σεντόνι μας τα χάδια.
Κι αν μας ρωτήσουν οι ουρανοί
ποιοι είμαστε, πού πάμε,
δύο κορμιά με μια φωνή,
θα πουν, στην ήλιο πάμε.
Δέσε με στον χτύπο της καρδιάς σου
ώσπου να χαράξει η φρέσκια μέρα,
κι άσε μου στο στόμα τα φιλιά σου
που μυρίζουν άνοιξης αγέρα.
Κι αν μας ρωτήσουν οι ουρανοί
ποιοι είμαστε, πού πάμε,
δύο κορμιά με μια φωνή,
θα πουν, στην ήλιο πάμε.
De noche, amada, amarra tu corazón al mío
y que ellos en el sueño derroten las tinieblas
como un doble tambor combatiendo en el bosque
contra el espeso muro de las hojas mojadas.
Nocturna travesía, brasa negra del sueño
interceptando el hilo de las uvas terrestres
con la puntualidad de un tren descabellado
que sombra y piedras frías sin cesar arrastrara.
Por eso, amor, amárrame el movimiento puro,
a la tenacidad que en tu pecho golpea
con las alas de un cisne sumergido,
para que a las preguntas estrelladas del cielo
responda nuestro sueño con una sola llave,
con una sola puerta cerrada por la sombra.
Avellinou © 06.10.2018