Manzanillo
Κυρά κυρά θαλασσινή και στεριανή
με τα λουλουδιασμένα μάγουλα
σφίγγοντας μες στον μπούστο σου
την κάψα τ’Αλωνάρη
ένα καράβι μικροκάραβο
πότε σαν παναγιά αιγιοπελαγίτισσα
ντυμένη μ’ένα δίχτυ
να κουβαλάς στο σούρπωμα στηνκεφαλή σου
το πανέρι με τα ψάρια
Μηλί βαϊ βαϊ μηλί, μηλίτσα της ανηφοριάς
πως σου τριαντιαφυλλίσανε τα μήλα της αγάπης
Σπανε τα ρόδια στη ροδιά και πεφτουν γέλια στο ποτάμι
με κουκουναρια κυνηγιουνται οι κορασιες στο περιγιάλι
κι αχ, ο δραγάτης δε βαστά τέτοιο πουλί στον κόρφο του
κι αχ, δε βαστάνε οι βιολιτζήδες τ’αμπελιόυ μες στα βιολία τους
Μηλί, βαϊ βαϊ μηλί, μηλίτσα της ανηφοριάς
πως σου τριανταφυλλίσανε τα μήλα της αγάπης
Señora del mar y de tierra firme,
de mejillas floridas,
estrechas contra el pecho la calor de julio
(ora sostienes...) un barquito pequeño
ora como Virgen de la orilla del mar
vestida con una red,
llevas al atardece, sobre la cabeza,
la canasta de los peces.
Manza- ¡ay, ay! manza-, manzanillo de la cuesta,
¡cómo te han arrebolado las manzanas del amor!
Estallan las granadas en los granados y risas en el río;
las mozas son perseguidas con piñas junto al mar;
y ¡aj! el guardián de la viña no aguanta un pájaro así en su seno;
y ¡aj! los violinistas de la viña no aguantan entre sus violines
Manza- ¡ay, ay! manza-, manzanillo de la cuesta,
¡cómo te han arrebolado las manzanas del amor!
Avellinou © 19.06.2018