Domingo de Resurrección
Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».
Sol límpido anunciaba,
fresco, del alba el postrer astro;
ni niebla ni nube empañaba
rincón alguno del cielo;
y de allí con lentitud llegaba
el aire, dando tan dulce en la cara,
que dirías que susurra en la entraña:
"dulce, la vida; y morir, negrura"
Avellinou © 18.06.2018