Avond
Τα παιδάκια που παίζουν στ’ ανοιξιάτικο δείλι
μια ιαχή μακρυσμένη
Τ’ αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει
Τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου
Ένα τρένο που θα `ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου
Οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ’ ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...
Kleine kinderen, spelend in de ondergaande lentezon,
een verre kreet
Een bries die, langs granaatappel-lippen,
woorden blijft fluisteren
De openstaande ramen die het uur ademen,
mijn lege kamer
Een trein die gaat aankomen uit een onbekend land,
mijn verloren dromen
Het wegstervende klokkengeluid, en de nacht
die gestaag valt over de stad,
over mensengezichten, over de hemelspiegel,
over mijn hele leven nu ...
renehaentjens © 04.04.2021