Împreună cu tine
Απ’ το τζάμι κοιτώ και θυμάμαι ένα χάδι τι παράξενο φως στης ζωής το σκοτάδι... Έχει πιάσει βροχή κι είναι η ώρα που φεύγεις ήρθα για να σε δω μα εσύ μ’ αποφεύγεις... Κάτω από την ομπρέλα σου θα μπω και θα ρωτήσω βιαστικά για τη ζωή σου αχ πόσο μου έλειψε αυτό μες τη βροχή να περπατάω εγώ μαζί σου... Απ’ το χέρι σου θα κρατηθώ θα σε κοιτάξω, θα μυρίσω το άρωμα σου κι άλλη μια φορά θα το δεχτώ πως είναι βάσανο να είμαι μακριά σου... Τι να πεις τι να πω παγωμένα τα χείλη δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα μείνουμε φίλοι... Είναι τόσα γιατί είναι πόνος και θλίψη πάει τόσος καιρός που δε σε έχω αγγίξει... Κάτω από την ομπρέλα σου θα μπω και θα ρωτήσω βιαστικά για τη ζωή σου αχ πόσο μου έλειψε αυτό μες τη βροχή να περπατάω εγώ μαζί σου... Απ’ το χέρι σου θα κρατηθώ θα σε κοιτάξω, θα μυρίσω το άρωμα σου κι άλλη μια φορά θα το δεχτώ πως είναι βάσανο να είμαι μακριά σου...		Privesc prin geam Şi-mi amintesc o îmbrăţişare Ce lumină ciudată În întunericul vieţii... A plouat Şi este ora când pleci Am venit să te văd, Dar tu mă eviţi... Sub umbrela ta voi veni Şi voi întreba în grabă despre viaţa ta Ah, cât mi-a lipsit acest lucru Prin ploaie să mă plimb cu tine... De mână te voi ţine Te voi privi, voi mirosi aroma ta Şi altă dată voi accepta Că este un chin să fiu departe de tine... Ce să spui, ce să spun Buzele îngheţate Nu pot să mă gândesc Că vom rămâne prieteni... Este aşa pentru că Este suferinţă şi întristare Trece atâta timp De când nu te-am atins... Sub umbrela ta voi veni Şi voi întreba în grabă despre viaţa ta Ah, cât mi-a lipsit acest lucru Prin ploaie să mă plimb cu tine... De mână te voi ţine Te voi privi, voi mirosi aroma ta Şi altă dată voi accepta Că este un chin să fiu departe de tine...
Verona, Veronica © 18.07.2007

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info