Per l'intercessione (Lina Nikolakopoùlou)
Πετούν γεράκια απ’ τις φωλιές
την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα
σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα
Κάτω απ’ την άρρωστη βροχή
στις εθνıκές των φορτηγών με τα ψυγεία
το μαύρο λάδι απ’ την ψυχή
δεν καίει για κάτι που να μοιάζει μ’ ευλογία
Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή
Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνό
κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν την πέτρα
που εγώ να τρέξω ξεκινώ
μεσ’ στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα
Με χαραγμένα τ’ αρχικά
όνομα και αίμα και φυλή κι αρχαία τείχη
και μ’ ένα δέμα ελληνικά
θα γράψω, κόσμε, τους χρησμούς μου με το νύχι.
Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή
Volano falchetti dai nidi
a vedere come un'icona
la nostra vita, impaurita
come le peccatrici di una volta,
cui non fu tesa una mano
né dato un nascondiglio.
Sotto la pioggia ammalata,
sulle strade nazionali dei camion
frigoriferi,
l'oro nero dell'anima
non brucia per qualcosa che non sembri
una benedizione.
Per l'intercessione dei nostri santi
nei templi dei grandi singhiozzi,
per l'intercessione dei santi della terra,
della visibile e dell'invisibile piaga:
è per l'intercessione dei santi che piangi,
che riesci a dire ti amo.
Per l'intercessione dei santi e sempre
con lo Spirito di Dio.
Guardo il sole dalla montagna
e le dinamiti della mia anima
spaccano la pietra.
Dove posso correre, muovermi io
dentro i cinque metri
della logica universale?
Con i principi ben scolpiti:
nome sangue e antiche mura.
E in un taccuino, in greco
scriverò, gente, i miei pronostici:
con l'unghia.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 12.08.2007