Love me (I am writing to you again...)
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
I am writing to you again because I'm in need
at five o'clock in the morning
the only thing that remains
standing in the world, is you.
What good are their honors
the words of those acts
in the screen of my mind
(they are) dead paper idols.
Love me, as much as you can, love me
Looking into the mirror
I see a familiar face
whose uggliness might go away
once I wash and shave
The breath stinks from the cigaretts
my brain is being overencumberred from the many thought
on the wall there is some Mona Liza
who brings you even closer
Love me, as much as you can, love me
Although this letter is nearing its end
my need does not stop
like the bird on a wire
like an outlaw on the loose *
I want you to come and enlighten me, **
to tell me the fairytale,
to hug me like mother earth
like a white light to return
Fulminus © 10.04.2004