Canzone d'amore (con una piroga)
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις τις ώρες που αγριεύει η βροχή στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου σου `φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ σκούριασε το κλειδί του παραδείσου Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη και την τρελή σου κυνηγάει σκιά πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι		Con una piroga te ne vai e ritorni nelle ore in cui infuria la pioggia, veleggi verso la terra dei Visigoti e ti vincono giardini pensili ma stai lentamente segando le tue ali Sapeva di sale il tuo corpo nudo ti portavo da Delfi acqua dolce in due dicevi che taglierà la tua vita e prima di riuscire a negarlo tre volte si è arrugginita la chiave del paradiso la carovana corre tra la polvere ed insegue la tua folle ombra come a calmarsi l'anima con un lenzuolo, come a legare il Mediterraneo con delle funi, amore, che ti chiamavamo Antigone Quale notte ha preso la tua luce? e in quale galassia ti troverò? Qui c'è l' Attica, una cava di pietra grigia e me, un poligono di tiro da poco prezzo dove si esercitano imprecando soldati stranieri
Alessio Miranda © 04.11.2007

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info