La nostra terra è chiusa ( Seferis)
Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος, κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας, ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια, τα καλύβια και τις στάνες μας. Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας. Πώς γεννήθηκαν, πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας; Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν’ ανασάνουμε, βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα, από ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν’ αγαπήσουν.		La nostra terra è chiusa, tutta montagne che hanno per tetto il cielo basso notte e giorno. Non abbiamo fiumi, non abbiamo pozzi, non abbiamo sorgenti. Solamente rare cisterne anch'esse vuote. Che rimandano l'eco e che noi veneriamo. Un'eco sorda che si regge sul loro interno vuoto, uguale alla nostra solitudine, uguale al nostro amore, uguale ai nostri corpi. A noi pare strano che un giorno siamo riusciti a costruire le case le capanne e i nostri ovili. E anche le nostre nozze, le fresche corone e le dita diventano enigmi insoluti per la nostra anima. Come sono nati, come sono cresciuti i nostri figli ? Non abbiamo fiumi, non abbiamo pozzi, non abbiamo sorgenti. Solamente rare cisterne anch'esse vuote. Che rimandano l'eco e che noi veneriamo. La nostra terra è chiusa. La chiudono due nere Simplégadi. Nei porti quando la Domenica scendiamo a prendere aria, vediamo illuminarsi al tramonto legni spezzati da viaggi incompiuti, corpi che non sanno più come amare.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 04.11.2007

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info