Le civette strepitano (N. Gatsos: Amorgòs, 8°)
Oι κουκουβάγιες ουρλιάζουνε κι οι πεθαμένες καλογριές
σηκώνουνται να χορέψουν με ντέφια τούμπανα και βιολιά,
με πίπιζες και λαγούτα, με φλάμπουρα και με θυμιατά,
με βότανα και μαγνάδια με της αρκούδας το βρακί στην παγωμένη κοιλάδα
τρώνε τα μανιτάρια των κουναβιών παίζουν κορώνα γράμματα
το δαχτυλίδι τ’ Aη Γιαννιού και τα φλουριά του Aράπη.
Περιγελάνε τις μάγισσες, κόβουν τα γένια ενός παπά
με του Kολοκοτρώνη το γιαταγάνι, λούζονται μες στην άχνη του λιβανιού.
Kι ύστερα ψέλνοντας αργά μπαίνουν ξανά στη γη και σωπαίνουν
όπως σωπαίνουν τα κύματα, όπως ο κούκος τη χαραυγή, όπως ο λύχνος το βράδυ.
Le civette strepitano e le monache defunte
si levano a ballare con crotali timpani e violini,
con tibie e liuti, con banderuole e turiboli,
con erbe magiche e pepli sopra le brache dell'orsa nella valle gelata
mangiano i funghi delle faine e si giocano a testa e croce
l'anello di san Giovanni e le monete dell' Uomo Nero
Beffano le streghe, fanno la barba a un prete
con lo jatagàn di Kolokotrònis, fanno il bagno nei vapori d'incenso.
E alla fine lentamente litaniando rientrano nella terra e tacciono
come tacciono le onde, come il cuculo all'alba, come la lanterna alla sera.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 13.12.2007