12 o’clock
Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μας. Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό... Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ Δώδεκα Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μας Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω... Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ Δώδεκα		12 o’clock, not even one phone call You don’t dial the number of my loneliness And the distance between us is growing 12 o’clock, not even one phone call In the unbearable space of my mind You seem like a distant dream that goes away And the phone is not ringing, the plaint is choking me Cause you never understood what I am going through And that my agony has grown like a mountain 12 o’clock, my hope was hung In a telephone line that remained dead And my heart that shouts that I love you 12 o’clock 12 o’clock, not even one phone call You don’t dial the number of my loneliness And the distance between us is growing 12 o’clock, not even one phone call I cannot stand this suffering And I want to tell you that everything is over And the phone is not ringing, the plaint is choking me Cause you never understood what I am going through And that my agony has grown like a mountain 12 o’clock, my hope was hung In a telephone line that remained dead And my heart that shouts that I love you 12 o’clock
giorgos2 © 02.12.2004

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info