Drapetsona
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά Το `δερνε αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός κάθε παράθυρό του κι ουρανός Κι όταν ερχόταν η βραδιά μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί		Mit Blut und Kummer gebaut ist jeder Stein Jeder seiner Nägel bitter und seufzend Aber wenn wir am Abend von der Arbeit zurückkommen Ich und sie Träume ,Küsse Der Wind und der Regen schlug es Aber es war ein Hafen und Umarmung und süße Erwartung Ach, unser Haus, auch das hatte eine Seele Nimm unseren (Braut)Kranz, nimm unsere Geranie In Drapetsona haben wir kein Leben mehr Halte meine Hand und gehen wir mein Stern Wir werden leben, wenn wir auch arm sind Ein Bett und eine Hängematte in der Ecke Sterne und Vögel in einem Loch im Dach An jeder seiner Türen Schweiß und Seufzer Am jedem seiner Fenster auch Himmel Aber wenn die Abende kamen Vergnügten sich in den engen Gassen die Kinder Ach, unser Haus, auch das hatte Herz Nimm unseren (Braut)Kranz, nimm unsere Geranie In Drapetsona haben wir kein Leben mehr Halte meine Hand und gehen wir mein Stern Wir werden leben, wenn wir auch arm sind
Petaluda66 © 19.10.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info