Uma pista de fósforo
Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου `φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές
αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου `φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός
Όνειρα όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου
Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ’τ’άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί
Se em teu solo for aprazível
uma pista de fósforo torno possível
com doze corredores
doze conexões
conectadas e portáteis
obstinadas e terroristas
Se teu abraço for um oásis
te trago discos pra ouvir!
no dançar da duna,
lá, meu coração é um grão
minha alma, um feroz batalhão
e o falcão da vida sobrevoa!
Sonhos, Sonhos!
minhas chamas distantes
Sonhos meus em fuga
e minhas vozes desconhecidas
Dormes tu e eu sonharei
Como uma divindade, eu surgirei
da tua neve cândida, sem lençol
Pois nesta noite, as garras do mal
e mesmo a morte
se ressentem em se esconder...
Rômulo Bartolozzi © 19.10.2008