Caía um profundo silêncio
Έπεφτε βαθιά σιωπή
στο παλιό μας δάσο
"τρέξε να σε πιάσω"
μου χες πρωτοπεί
Και όταν έτριζε η βροχή
στα πεσμένα φύλλα,
πόση ανατριχίλα
μέσα στην ψυχή.
Κίτρινο πικρό κρασί,
κίτρινο φεγγάρι,
φεύγαν οι φαντάροι
έφευγες και συ.
Κι είχες μέσα στην ματιά
ένα σκούρο θάμπος,
ένα σκούρο...σάμπως
να ‘πεφτε η νυχτιά
Κάποια κόκκινη πληγή
που δεν λέει να κλείσει,
το μικρό ξωκλήσι
δίπλα στην πηγή
Και μια κίτρινη σιγή
στο παλιό μας δάσο,
πώς να σε ξεχάσω
που σε πήρε η γη
Caía um profundo silêncio
na nossa velha floresta,
“Corra e eu lhe pegarei”,
você me dizia.
E quando a chuva arranhava
as folhas caídas,
como a alma
se arrepiava.
Amargo vinho amarelo,
pálida lua,
os soldados partiam,
você também partia.
E tinha em seu olhar
escuras nuvens,
uma escuridão… como
se a noite caísse.
Feridas vermelhas
que se recusam a fechar,
a pequena capela
perto da fonte.
E um silêncio amarelo
em nossa velha floresta,
como posso lhe esquecer,
a terra levou você.
Marcelo Grego, Marcelo Vieira © 20.10.2008