Visul
Δυο γιους είχες μανούλα μου
δυο δέντρα, δυο ποτάμια,
δυο κάστρα Βενετσιάνικα,
δυο δυόσμους, δυο λαχτάρες.
Ένας για την ανατολή
κι ο άλλος για τη δύση
κι εσύ στη μέση μοναχή
μιλάς, ρωτάς, μιλάς, ρωτάς
τον ήλιο.
Ήλιε που βλέπεις τα βουνά,
που βλέπεις τα ποτάμια
όπου θωρείς τα πάθη μας
και τις φτωχές μανούλες.
Αν δεις τον Παύλο φώναξε
και τον Ανδρέα πες μου.
Μ’ έναν καημό τ’ ανάστησα
μ’ έναν λυγμό τα γέννου.
Μα κείνοι παίρνουνε βουνά
διαβαίνουνε ποτάμια
ο ένας τον άλλο ψάχνουνε
για ν’ αλληλοσφαγούνε.
Κι εκεί στο πιο ψηλό βουνό,
στην πιο ψηλή ραχούλα
σιμά κοντά πλαγιάζουνε
κι όνειρο ί κι όνειρο ίδιο βλέπουν.
Στης μάνας τρέχουνε κι οι
δυο το νεκρικό κρεβάτι.
Μαζί τα χέρια δίνουνε της
κλείνουνε τα μάτια.
Και τα μαχαίρια μπήγουνε
βαθιά μέσα στο χώμα.
Κι απέκει ανέβλυσε νερό
να πιεις να ξε να πιεις να ξεδιψάσεις.
Doi fii aveai maicuta mea,
Doi brazi ,doua parauri
Doua castele falnice
Doi crini doua surasuri
Unul pentru rasarit
Altul spre apus in zare
La mijloc tu ai nimerit
Vorbesti intrebi, vorbesti intrebi la soare
-Soare tu care muntii vezi
te uiti la rauri multe
in suferintele crezi
saracelor maicute
Striga pe Pavlos daca-l vezi
Iar de Andreas spune-mi
Cu mare dor i-am inviat
Cu lacrimi ii , cu lacrimi ii nascusem
Dar ei se-ndreapta catre munti
Trec ape curgatoare
Unul pe altul cauta
caci vor sa se omoare
Acolo pe un munte-nalt
Pe cea mai- nalta creasta
Culcati unul si celalalt
Acelasi vis, acelasi vis se arata
Spre mama alearga amindoi
La patul ei de moarte
Pe loc i-si strang mainile apoi
Si-i inchid cu palma ochii
Implant’atunci cutitele
Cu lacrimi in tarina
De-acolo apa a tasnit
Sa bei cand ti-e, sa bei cand ti-este sete
Charys © 27.10.2008