Kaksi lasia
Δυο ποτήρια έβαλα πάνω στο τραπέζι
τ’ άδειαζα, τα γέμιζα δάκρυ και κρασί,
και το δίσκο τον παλιό έβαλα να παίζει
το τραγούδι που `λεγες κάποτε κι εσύ.
Το δικό σου όμως ποτήρι το `κανα γυαλιά
ίσως από το μυαλό μου και σε βγάλω πια.
Το δικό σου όμως ποτήρι το `κανα γυαλιά,
στα συντρίμμια όμως απάνω έκλαψα πικρά.
Τώρα τα κομμάτια του με καημό μαζεύω
μήπως το ποτήρι σου φτιάξω απ’ την αρχή.
Κάτι που δε γίνεται ο φτωχός γυρεύω,
είναι σαν να έβαλα μέσα σου ψυχή.
Kaksi lasia laitoin pöydälle
ne tyhjensin, ne täytin kyynelillä ja viinillä,
ja levyn vanhan laitoin soimaan
laulun jota lauloit joskus sinäkin.
Sinun lasisi kuitenkin särin
ehkä mielestäni saan sinut jo.
Sinun lasisi kuitenkin särin
sirpaleiden yllä itkin katkerasti.
Nyt sen palaset kaipuulla kerään
ehkä lasisi korjaan alusta asti.
Jotain saavuttamatonta kurja etsin,
on kuin laittaisin sinulle sielun.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 28.10.2008