A harmonica that cries

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια
ψυχές που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου


A harmonica that cries
With the voice of a child
A scar of the times
Which frighten and burn us

A harmonica that cries
That is our own presence
when we listen to the anthem saying
"hail oh hail to you, liberty"

And our voices are in the air:
in truth, what is the truth?
when you live like this, by force of habit
A day and yet another another day

And the sky that shelters us
A harmonica that cries
and we, without suspicion and fine
in a foundering miracle

A few good ones, and those others victims of fate
[they are] resigned, all the way down;
look with how much tension and passion
the first are turning into the last

A harmonica that cries
I follow your steps
Through the wilderness of the world
And I come back, here, to you.

Geeske © 08.11.2002

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info