1922
Στους χρόνους της καταστροφής
εικοσιδυό και πέρα
φονιάδες παραμόνευαν
το γέρο μου πατέρα.
Οι τοίχοι γέμιζαν αυτιά
οι νύχτες κρύα μάτια
οι πόρτες κρύβανε φωνές
σκιές τα σκαλοπάτια.
Πικροί καιροί σημαδιακοί
με δάκρυα κι αλάτι
με του δασκάλου τη φωνή
το χέρι του εργάτη.
Μαζί με κείνους στο σταυρό
παρά να προσκυνήσω
παρά να πάω μπρός σκυφτός
ορθός να πολεμήσω.
Τα χέρια νά ‘ναι σίδερα
και θα γυρίσει η σφαίρα
θα φέρει κάτω το φονιά
και πάνω τον πατέρα.
Vuosina katastrofin
kaksikymmentä kaksi ja ennen
murhaajat väijyivät
vanhaa isääni.
Seinät täynnä korvia
yöt kylmiä silmiä
ovet kätkivät huutoja
varjot portaita.
Katkeria aikoja merkitsemiä
kyynelten suolaisten
opettajan äänen
käden työläisen.
Heidän kanssaan ristinmerkissä
sijaan kumartelemisen
sijaan kulkemisen kumarassa
pystyssä taistelen.
Kädet olkoot rautaiset
ja kääntyy luoti
pudottaa alas murhaajan
ja kohottaa ylös isän.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 21.11.2008