La Patrie
Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα
Στ’ άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μού `διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου
Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζωντος Θεού
Που αργεί
Nuitamment, je suis partie de Thèbes
Je me suis prosternée devant des châteaux et des portes
Le jour se levait
Et j'ai commencé (mon chemin)
Dans le char du Temps fécond
Au delà de mon destin et (moi) toute seule
Le champ me renvoyait ma poussière
Aux frontières de l'anonyme
Destin agonisant de l'homme
Thèbes, Albanie, Omonia,
Immémorial,
Et éternel
Quelle patrie te chasse ?
Et laquelle a besoin de toi ?
Quelle terre se soucie de toi ?
Quelle image vibre dans la poitrine des gens
Comme une résurrection d'un Dieu vivant
En retard
www.projethomere.com © 21.11.2008