پرندۀ شتابزدۀ جنوب
Η μέρα τρέμει στη γη που μένω Χίλια σύννεφα κλαίνε Δεν είσαι εδώ Τον άδειο κόσμο Κοιτάζω έξω Όσο πίσω κι αν τρέξω Δε θα σε βρω Κάποτε ήσουν πληγωμένη Βιαστικό πουλί του Νότου Δεν μπορούσες να πετάξεις Δεν μπορούσες να ξεχάσεις Σ` ένα άδειο σπίτι Σαν παραμύθι Έχτισες στην καρδιά μου Ζεστή φωλιά Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια Τα νικάει η συνήθεια, η λησμονιά Κάποτε ήσουν πληγωμένη Βιαστικό πουλί του Νότου Δεν μπορούσες να πετάξεις Δεν μπορούσες να ξεχάσεις Η μέρα τρέμει στη γη που μένω Όλα μοιάζουν να λένε Δεν είσαι εδώ Καπνός και σκόνη Δεν ανασαίνω να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ Κάποτε ήσουν πληγωμένη Βιαστικό πουλί του νότου Δεν μπορούσες να πετάξεις Δεν μπορούσες να ξεχάσεις!		روز دارد می لرزد، در زمین که زندگی می کنم هزار ابر دارند گریه می کنند اینجا نیستی... دنیای خالی را بیرون دارم تماشا می کنم هر چه قدر هم عقب می دوم، پیدات نمی کنم وقتی آزار دیده بودی پرندۀ شتابزدۀ جنوب پرواز نمی توانستی بکنی فراموش نمی توانستی بکنی در خانه ای خالی مثل افسانه در داخل قلبم لانۀ گرمی شاختی امّا الآن می دانم که افسانها شکسته شوند از یکنواختی و قراموش وقتی آزار دیده بودی پرندۀ شتابزدۀ جنوب پرواز نمی توانستی بکنی فراموش نمی توانستی بکنی روز دارد می لرزد، در زمین که زندگی می کنم... هرچیزی انگار می گوتد «اینجا نیستی» دود و غبار نفس نمی توانم بکشم آخر قبلا کتبی است؛ دیگر حالا از چه می‌طلبم؟ وقتی آزار دیده بودی پرندۀ شتابزدۀ جنوب پرواز نمی توانستی بکنی فراموش نمی توانستی بکنی
jaxlarus, Ι. Λάζος © 23.11.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info