Honeysuckle
Εμύριζεν αγιόκλημα τη νύχταν το φιλί σου
Μα εφύσησεν ο άνεμος τζι επήρες το μαζί σου
Τον ουρανόν παρακαλώ να σ’ απολησμονήσω
Μα με το φως το γαλανό φέρνει σε πάλε πίσω
Σα δαχτυλίδιν που έχασεν την πέτραν του στο χώμα
Μέραν τζιαι νύχταν πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα
Είπες μου πως η αγάπη μας για πάντα έννα ζήσει
Τζι η νύχτα υποσχέθηκεν να μεν το μαρτυρήσει
Εκράτουν σε τζι εκράτας με τζι έτρεμα μέ σε χάσω
Μα ο ήλιος του μεσομερκού ζητά να σε ξεχάσω
Σα δαχτυλίδιν που έχασεν την πέτραν του στο χώμα
Μέραν τζιαι νύχταν πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα
Your kiss made the night fragrant with honeysuckle
but when the wind blew you took it away with you.
I plead with the sky so that I can truly forget you,
but the light of day brings you back again to me.
Like a ring which has lost its stone in the earth,
day and night, I keep remembering the colours of my youth.
You kept saying to me that our love would live forever
and the night vowed not to tell the secret.
I held onto you and you me and I was afraid to lose you
but the midday sun asks me to forget you.
Like a ring which has lost its stone in the earth,
day and night, I keep remembering the colours of my youth.
oberonsghost © 28.11.2008