Montagnes violettes
Μενεξεδένια ήταν τα βουνά μενεξεδένια τα φιλιά μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου κατάμαυρη είναι η μοναξιά. Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε μου σκίζει πάντα την καρδιά το σφύριγμά του είναι για μέ λυγμός το πέρασμά του είναι καημός. Ήμουν για σένα ο διαβάτης που περνά ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά. Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου σα νά ‘σουνα μικρό πουλί με την αυγή γλυκοκελάηδησες το δειλινό είχες χαθεί. Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ μετρώ τα κίτρινα κλαδιά μετρώ τα φύλλα που ξεράθηκαν την άμετρη μετρώ ερημιά.		Violettes étaient les montagnes violets les baisers violets tes yeux et si noire la solitude. Ce train qui t'a déraciné me déchire toujours le coeur son sifflement est pour moi un sanglot son passage un chagrin. Pour toi j'étais l'homme de passage pour moi tu étais l'eau et le feu. Je t'ai tenue dans mes mains comme un petit oiseau à l'aube tu gazouillais doucement le soir tu avais disparu. Et moi j'erre maintenant dans les bois je compte les branches vertes je compte les feuilles qui ont flétri je mesure la dévastation infinie.
stephellas, Stéphane © 02.12.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info