A friend came
Ήρθ’ ένας φίλος να μου θυμίσει
αυτά που ζήσαμε,
όμως τα χείλη τα ’χε σφραγίσει
και δε μιλήσαμε.
Την κάμαρά μας με αναμνήσεις
ξαναπλημμύρισες,
νόμισα ξάφνου πως θα γυρίσεις,
αλλά δε γύρισες.
Πού είσαι, πού γυρνάς
και πώς μπορείς και με ξεχνάς
και δεν ρωτάς πού να ’μαι;
Κι αν άλλη προσκυνάς,
όσες φορές θα με ξεχνάς,
τόσες θα σε θυμάμαι.
Ήρθ’ ένας φίλος και με κοιτούσε,
αλλά δε μίλαγε.
Μια ιστορία μαζί μου ζούσε
και δάκρυ κύλαγε.
Απ’ την παλιά σου φωτογραφία
νεκρό το βλέμμα σου,
μα στο κορμί μου ξανακυλούσε
ζεστό το αίμα σου.
A friend came to remind me
all that we lived,
but his lips were sealed
and we didn't speak...
With memories, our room
you overwhelmed again,
suddenly I thought you were cominng back
but you didn't.
Where are you, where do you wander,
and how can you forget about me,
and not ask where I am?
And if you're worshiping someone else,
as many times as you forget about me
that many I'll remember you.
A friend came and kept staring at me,
but wouldn't speak.
He sympathised on a story with me
and tears were streaming.
In your old photograph
your look was dead,
but in my body once again flowed
your warm blood
manosaris, manos aris © 09.12.2008