Као филм
Πώς ήσουν πώς, μέσα στο φως,
σ’ έβλεπα σαν άγγελο,
ήσουν ψυχή, μικρή ψυχή,
θυμάμαι εσύ, με φίλαγες
και μου λεγες λυπάμαι,
μα θα σου πω, πώς είναι αργά,
είμαι τώρα καλά.
Σαν να μη ζήσαμε στιγμές,
σαν να μην έζησες το χτες,
σαν ένα έργο τρυφερό,
που έχει τέλος τραγικό.
Πώς να αισθανθώ σημαντικός
που τόση πίκρα μέσα μου
που να σταθώ, που να κοιτάξω,
θυμάμαι εσύ έλεγες πώς
θα είμαστε για πάντα εδώ,
μια αγκαλιά για μια ζωή,
για πάντα μαζί.
Σαν να μη ζήσαμε στιγμές,
σαν να μην έζησες το χτες,
σαν ένα έργο τρυφερό,
που έχει τέλος τραγικό.
Каква си била, у светлости,
гледао сам те као анђела,
била си душа, мала душа..
Сећам се, љубила си ме
и говорила да ти је жао,
али ћу ти рећи да је касно,
сада сам добро...
Као да нисмо проживели тренутке,
као да ниси доживела прошлост,
као неки нежан филм
који је имао трагичан крај.
Како да се осећам битним
кад је толико горчине у мени,
где да станем, где да гледам...
Сећам се, ти си говорила како
ћемо заувек бити овде,
један загрљај за цео живот,
заувек заједно!
Као да нисмо проживели тренутке,
као да ниси доживела прошлост,
као неки нежан филм
који је имао трагичан крај.
Thalia011, Katarina © 17.03.2009