Le temps se fige
Παγώνει ο χρόνος ξαφνικά
σε μια στιγμή, που σταματά
του χρόνου τα ρολόγια.
Σαν το παιχνίδι, που, παιδιά
το παίζαμε στη γειτονιά
με παραγγέλματα κοφτά και λόγια.
Ακίνητα αγέλαστα μικρά
στρατιωτάκια.
Οι μέρες μου όλες στη σειρά,
καράβια αταξίδευτα κι αγαλματάκια,
ακίνητα, αγέλαστα, γερτά
καμένα
χθεσινά κεράκια.
Παγώνει ο χρόνος ξαφνικά
έτσι αναπάντεχα χτυπά και σκίζει την ψυχή μας.
άλλοι το λεν κακιά στιγμή,
άλλοι της μοίρας πληρωμή
κι άλλοι σκαλιά και δρόμους της ζωής μας.
Soudain le temps se fige
en un instant, et arrête
les horloges.
Comme le jeu que nous jouions
enfants dans le quartier
avec des paroles et des ordres secs.
Immobiles sérieux
tels des petits soldats.
Tous mes jours tour à tour
navires en déroute ou statuettes,
bougies d'autrefois
immobiles, sérieuses, inclinées,
brûlées.
Soudain le temps se fige
de manière inopinée il frappe et nous fend l'âme.
Certains l'appellent un mauvais moment,
d'autres le prix du destin,
d'autres enfin des marches et des chemins de notre vie.
stephellas, Stéphane © 17.03.2009