Кад нађеш времена
Όταν βρεις τον καιρό
όταν νιώσεις μοναχή
Σαν βιβλίο κλειστό
Σκονισμένο στο ράφι
Όταν φτάσεις εκεί
που τα χρόνια είναι πέτρα
Τότε κλάψε πολύ
Και τα λάθη σου μέτρα
θ’ ανάβεις τσιγάρα τις νύχτες
θα κλαις
Τα άλμπουμ θ’ ανοίγεις
Θα ζεις με το χθες
Θα είναι η ματιά σου
Φεγγάρι σβηστό
Αστέρι τις νύχτες χωρίς ουρανό
Όταν πέσει η σιωπή
Και χαθείς στο σκοτάδι
όταν γίνεις σκιά
Και γυρεύεις το χάδι
όταν όλα μιλούν
Για το χθες που `χεις φύγει
Θα `σαι πόρτα κλειστή
Που στο φως δε θα ανοίγει
Кад нађеш времена,
кад се осетиш усамљеном,
као затворена књига
што скупља прашину на полици...
Кад стигнеш тамо
где је годинама камен,
тада плачи
и преброј своје грешке...
Палићеш цигаре ноћима
ћеш плакати,
албуме ћеш отварати,
живећеш у прошлости...
Твој поглед биће
угашени месец,
звезда у ноћи без неба...
Кад се све утиша
и изгубиш се у тами,
кад постанеш сенка
и будеш тражила додир....
Кад све буде подсећало
на прошлост кад си отишла,
бићеш као затворена врата
која ни светлост не отвара...
Thalia011, Katarina © 17.03.2009