Στραγγίζω στο ποτήρι μου τις νύχτες
το δάκρυ τους μετρώ γουλιά γουλιά
σκουριάσανε του ρολογιού οι δείχτες
πόσο μεγάλη είναι του κόσμου η ερημιά !

Σπασμένο κρύσταλλο του κόσμου η βιτρίνα
το φως της ψάχνει η μέρα στην καπνιά
μαραίνονται τριαντάφυλλα, παιδιά και κρίνα
κι ο προδομένος ήλιος την πλάτη μας γυρνά.

Στραγγίζω το ποτήρι μου τις νύχτες
να σβήσω τη φωτιά που καίει βαθιά
το δάκρυ της ψυχής μου εσύ δεν είδες
στο γέλιο την κρυφή μου μοναξιά.