Ξύπνησα νύχτα. Ο αχός από το απορριμματοφόρο αν και ξηρός
οξείδωσε την ακοή μπέρδεψε ακόμη πιο πολύ τα όνειρα,
όμως σε κείνο ακριβώς το μέρος του σπιτιού δεν ξύπνησε κανείς.
Η αύρα είχε κατακτηθεί με τρόπο μοναδικό και η τεχνολογία της μνήμης
αντιμετώπιζε με εξαιρετική επιείκεια το κόλπο των χοίρων.
Γύψινα αγάλματα σκοτείνιασαν την έκφραση του ρύγχους.
Ματωμένες προβιές, οπλές λασπωμένες, πολύχρωμα οπίσθια.
Απ’ τον σωρό των σκουπιδιών βγήκες εσύ ανατέλλοντας
με τη διττή σου υπόσταση, με ό,τι εντέλει προσδίδει ουσία
στο ψάξιμο του ανθρώπου. Μελωδίες ακούστηκαν από παντού.
Σωροί, σωρός από χώμα αλλά κατάξερη γη. Άκαρπη η αναζήτηση.
Φωνές, κραυγούλες χαρούμενες –τι τραγουδάκια-
συγχρωτισμός των βελασμάτων με τα μουγκρητά.
Φοβερό της αυγής ναυάγιο.